استاد حسن سلیمیان

 در رهگذر زمان آنچه می ماند نام نیک و کار نیکو است.
مردمان نیک محضر ؛صفای باطنی دارند که خاطر آدمی را مشحون از خاطرات جاودانه می سازند.این یادها و یادکرد آنقدر می تواند تداوم داشته باشد که حتی در قاب خاطرنسلهای آینده نیز بتواند به مثابه الگو و اسطوره نقش پذیرد.
یکی از پرآوازه ترین گروههای انسانی؛"مربیان و معلمان"هستند.مردمان محترم و محبوبی که عموما ساختار شخصیتی انسانها بر پایه تعالیم تربیتی آنها شکل می گیرد و البته این سهم مهم و تاثیرگذاری است.
اقبال بلند دانش آموزان از همت بلند معلمان دلسوز ریشه و جوانه می گیرد و استعدادها از پس نگاه هوشمندانه معلم کشف و شکوفا می شود.
استاد حسین سلیمیان معلمی فرهیخته از نسل اول معلمان رسمی مدارس آبادی ما بود .
مردی که تنها یکبار توفیق دیدارش را یافتم و همان یکبار کفایت می کرد تا در ذهنم شکوه معلمی جاودانه شود.
آرامش ظاهری نتیجه ایمان باطنی است و هر که پایه و قدر عزتمندی و کرامت انسانی خود را بداند بیشتر در نگاهبانی از گوهر وجودی خود ابرام خواهد ورزید.
استاد سلیمیان را در همان دیدار اولین و آخرین بقدری آراسته به متانت و وقار و نجابت و آرامش یافتم که با گذشت دو دهه ازآن همصحبتی همچنان در نگاه و خاطرم عزیز و ماندگار مانده است .
گویی سالها خود راشاگرد مکتبش یافتم و بارقه های کمال انسانی اش بر ساحت وجودی ام سایه افکنده است.
کاش در باب سجایا ویژگی هایش ؛شاگردانش آستین همت بالا می زدند و از او می گفتند و می نوشتند همچنان که دکتر حسین عظیمی آرانی درس آموخته  محضرش این حس لطیف و دریافت هوشمندانه را در علمی ترین کتاب اقتصادی خودخطاب به استاد سلیمیان آورده است.
امروز پیکرش در جوار حرم فرزند علی علیه السلام به خاک سپرده می شود  دوباره درمن نام معلمان و استادانی تداعی شد که اینک چهره در نقاب خاک دارند و در دلمان زنده اند.

                                                                                              میثم نمکی