حافظ

حافظیه ،شیرازه شیراز شعرخیز و حافظ،حافظه ادب پارسیان است.
رازوارگی سخن خواجه شیراز از روزگارحیات اوتا به امروز ،سخن شناسان بسیاری را به داوری و نظریه پردازی درباره سلوک شعری و شخصیت او واداشته است و همچنان این قصه سری دراز دارد.
هرچه هست حافظ همچنان درقله است واین اوج گیری بی شک نشانه علو طبع ،طینت و طبیعت وفطرت زلالی است که به هر مکانتی که می خواهد پرواز می کند و به هر طرزی که اراده اوست سخن پردازی می کند.
شکوهمندی این ترنم خیال و نمایش این ذوق مندی شاعر ایرانی و اعجاز اندیشه ورزی او درپس کلمات موزون ،اطلسی رنگارنگ از پرنیان هنری است که در زبان و خامه حافظ نقش پذیرفته است.
زیست بوم جهان حافظ اگرچه در نقطه ای از جغرافیای فارس  است اما وسعت این نگاه و اندیشه ،جهانشمول بوده و منظومه ادبی او در سپهر درخشان معرفت ادبی همچنان در تلالویی رویایی است.
حافظ ،برای ما میراث وسرمایه معنوی و فرهنگی است که قرنها ، خاص و عام را شیفته جادوی کلمات خویش  کرده و حتی در فراسوی مرزها ،شعرش ترجمان زیباشناختی دریافتهای عالی انسانی است.
حافظ ،کتاب اعتبار و آبروی فرزانگی و فرهیختگی ما و تبلور غنای فرهنگ و تمدن ایرانی است.
او رندانه ،ازاخلاق می گوید؛هنرمندانه درسیاست سخنوری می کند؛سیاستمدارانه در قلمرو اجتماعیات زبان نقادانه می گشاید.
گاهی با طنز پردازی طنازی می کند و زمانی به تلنگری و اشارتی  تلخکامی ها و نامرادی های روزگار را چنان استادانه فریاد می کند که گویی جامع الاضداد است.
نامیرایی غزل حافظ را باید در التفات او به کتاب وحی جستجو   کرد  و جاودانگی نامش را باید درعارفانه ها و عاشقانه یی جستجو کرد که ساحت بی کران سعادت آدمی را به تصویر می کشد.
او همواره در طلب کمال و نو طلبی است وازاین روست که مخاطبش را برای درک هندسه هستی چنین دعوت می کند:
"بیا تاگل برافشانیم و می در ساغر اندازیم
فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم"
۲۰مهر .یادروز حافظ.میثم نمکی